Nieuws

Ook dit jaar weer de vaste bijdrage van onze privé columnist.

Heleen is ziek.

Dat is op zich niets bijzonders, maar in het geval van Heleen wel. Heleen is gewend om mét en vóór anderen bezig te zijn. Als het onderwerp in een zin zal ik maar zeggen. Maar nu wil het kankerspook geheel tegen haar fundamentele keuze in haar status veranderen in lijdend voorwerp. En daar kan Heleen niet tegen. Kijk, een tumortje weghalen kunnen ze hier in Frankrijk misschien nog beter dan in Nederland, daar zijn doktoren voor die heel veel weten en die alleen maar bezig zijn met het toepassen van hun respectabele kennis en met de patiënt als zodanig. Zij bekommeren zich niet om zorgvraag, zorgbehoefte, zorgelijke topsalarissen, wachttijden, basiszorgpremie en zorgtoeslag. Zonder dat zij daar zelf bij stilstaan zijn doktoren en verpleegkundigen in Frankrijk wat ze in Nederland argeloos `zorgprofessionals´ noemen. Zij houden geen workshops over slimme werkprocessen in de zorg. Niet lullen maar poetsen lijkt hun motto, geen theorieën over meer tijd voor echte zorg voor cliënten (met andere woorden, wat we nu doen is prutswerk). Een daadkrachtig systeem dus in Frankrijk dat zijn vruchten afwerpt als ook de patiënt zijn lot vol vertrouwen in handen legt van de specialisten.

Ik heb Heleen altijd al een bazig type gevonden. Lees de kronieken er maar op na. Onze eerste ontmoeting verliep niet volgens de gangbare normen. Wat hebben we naderhand gelachen zeg! Sommigen denken dat zij de enige baas is in de residentie van Freule Dorothea, maar ik moet die mensen dan teleurstellen. Echte bazen hoor je vaak niet. Thomas is een natuurlijke leider; die hoeft niet eens zijn stem te verheffen. En de raad van commissarissen van het bedrijf in Reillanne, bestaande uit de freule Dorothea, dat instituut blaft wel maar bijt niet, of het moet zijn in een speculaasje. Maar goed, Heleen komt uit het onderwijs en dat past precies in de bedrijfsstructuur. Heleen is zelfs onmisbaar.

Toen wij op 25 juli 2009 weer binnenvielen werden wij verwelkomd door de freule en Thomas. Heleen was wakker geworden -natuurlijk door mijn daverende gefluister- en kwam ook naar de salle d´attente om ons te begroeten. Ze zag er goed uit en daar was ik zó blij om dat ik wilde roepen: `Meid wat heb je een lekker bekkie!´. Gelet op de gevoelige inhoud van de boodschap en de aanwezigheid van haar Thomas deed ik het niet; bovendien wist ik zeker dat die ongeremde gedachtegang toch wel in een column terecht zou komen.

Terwijl we bezig waren met het uitwisselen van de plichtplegingen zag ik dat Heleen met haar gedachten ergens anders was. En ja hoor, na een paar minuten kwam de volzin, nog op halve kracht: `Thomas, ik heb net een telefoontje gehad en daar wil ik zo even met je over spreken!´. Ze zei er nog iets achteraan en ik begreep dat het ging over een beleidsmatige aanpassing in het kader van de structuurvisie `Le Domaine Dorothea Ferkranus-Van Donselaar Reillanne 2010 et ultérieur´; ik heb zoiets gauw door. Thomas dacht razendsnel na, taxeerde de situatie en vond dat het wel even kon.

Maar ik wilde schreeuwen: `Hé trut! -ik kan verbazend lelijk doen als ik bang ben- Zou je niet eerst afrekenen met je pas verworven aartsvijand in plaats van je druk te maken over een losse dakpan op je goddelijke domein in het gezegende Franse land? Een beetje doen of er niks aan de hand is! Mij bedonder je niet!

Maar voor de tweede keer hield ik me in. Ineens zag ik het, ineens was ik niet meer bang. Heleen weet wat ze wil. Ze laat zich niet meenemen door een spook.
Ze blijft (gewoon Heleen).

© Ed Driever juli 2009

www.bureau-archi-tekst.nl

Bedankt Ed, je column heeft me enorm gesterkt en elke keer als ik hem weer lees, geeft me het een nieuwe stimulans om door te vechten.
heleen